Van Botsing naar Bloei: Een Moment van Gezinsverbinding

Gisteren had ik een bijzondere ervaring die ik graag wil delen. De dag begon nogal tumultueus, met een botsing tussen mijn oudste zoon en mij. Zijn actie en mijn reactie schrokken ons beiden. Ik was zo gefrustreerd dat ik even het huis uit ben gegaan om mijn gedachten te verzetten. Gelukkig kon Tracy op dat moment de steun voor onze oudste zoon zijn, terwijl ik de ruimte kreeg om tot rust te komen. Die tijd alleen was echt nodig.

Later op de dag hebben we het gesprek met z’n allen weer opgepakt en hebben we elkaar in de armen gesloten. Dat was al een waardevolle stap, maar het mooiste moest nog komen.

We besloten om samen te mediteren en een deelronde te doen. Ondanks dat onze jongste zoon pas vijf is en de oudste tien, deden we een eenvoudige oefening waarbij we om de beurt deelden wat we moeilijk vonden, wat we fijn vonden, en een mooie eigenschap noemden van elk gezinslid en van onszelf. Na deze ronde mediteerden we kort met een bodyscan.

Toen het tijd was om naar bed te gaan, bracht Tracy onze jongste zoon naar zijn kamer. Mijn oudste zoon en ik bleven nog even zitten en deden een bijzondere oefening: we zaten met gesloten ogen tegenover elkaar en zeiden om de beurt: “Als ik ervan uitga dat ik een bijzonder mens ben, dan merk ik…” We vulden dit aan met wat we voelden of wat in ons opkwam.

Deze oefening was al krachtig op zichzelf, maar het samen doen met mijn oudste zoon, vooral na een zo heftige start van de dag, was echt bijzonder. Zijn antwoorden waren hartverwarmend: “Dan voel ik dat ik blij word.” “Dan voel ik dat ik het fijn vind als anderen mij bijzonder vinden.” En hij eindigde met: “Dan voel ik dat ik echt bijzonder ben!” Wauw! ❤️