Categorie: Opvoeden en ouderschap

Twee weken geleden hadden we zo’n magisch moment met onze oudste zoon (11 jaar), dat ik echt nog wil delen. Wie weet inspireert het iemand.

Tracy haalde de jongens op van school en daar gebeurde iets tussen Tracy en onze oudste zoon waarna hij heel erg heftig reageerde. Vanuit ons perspectief was er in eerste instantie eigenlijk niet zoveel aan de hand. Maar onze oudste zoon werd ergens diep in geraakt. Dat kan, dat mag. Hoe hij reageerde echter, was echt niet ok. Laat ik de exacte woorden niet herhalen waarmee hij Tracy uitschold. En bovendien gaf hij haar een flinke duw. Ook hield hij er maar niet over op.

Thuisgekomen, ik was inmiddels op de hoogte, zijn we met z’n drieën gaan zitten. Onze jongste zoon (7 jaar) was er overigens ook bij. Ik kon aanwezig zijn als een soort van mediator en zorgde ervoor dat beiden de gelegenheid kregen om hun verhaal, zo geweldloos mogelijk, te vertellen. Er ontstond vooral heel veel begrip voor en vanuit beide ‘kanten’. En natuurlijk en misschien ook wel vooral voor onze oudste zoon, die zich zo had laten gaan. Begrip voor zijn gevoel, maar wel een afkeuring van zijn onhandige expressie van dat gevoel.

Dit voelde al buitengewoon fijn en was eigenlijk niet iets nieuws. Dit doen we wel vaker zo. Maar ik zat nog ergens mee. Enerzijds voelde het goed zo en konden we het erbij laten. Maar ergens was er iets in mij wat zijn reactie zo buiten elke proportie vond, dat ik me afvroeg of hier toch niet nog een straf op moest staan. Maar ik vroeg me ook echt af wat dat nog zou bijdragen. (Als dat überhaupt al ooit iets bijdraagt). Toen herinnerde ik me dat ik ooit gelezen had van een stam, waar het gebruikelijk was om iemand die ‘kwaad’ had gedaan niet te straffen, maar om in een ritueel in een kring om hem heen te gaan staan en hun liefde en waardering voor die persoon te uiten. Ik deelde dat gegeven, waarna Tracy gelijk zei; “Kom laten we dat doen!”

Onze oudste zoon, die duidelijk zichtbaar spijt had, had hier eigenlijk niet heel erg veel trek in. Maar we lieten hem eigenlijk geen keus. Hij stond in het midden en Tracy, onze jongste zoon en ik stonden hand in hand om hem heen. Omstebeurt noemden we een kwaliteit die we bewonderen in onze oudste zoon en waarom.

“Ik vind hem zo lief omdat…”

“Ik vind hem dapper omdat…”

“Ik vind hem zorgzaam omdat…”

“Ik vind hem grappig omdat…”

Na twee zinnen liepen de tranen over zijn wangen. Even later kon hij het niet meer opbrengen om daar te staan. Als antwoord op de vraag wat er gebeurde, zei hij dat hij zoveel liefde voelde. Hij legde zijn hand ook echt op zijn hart, zo van daar voel ik het. Hij zei dat het zo groot was dat hij het nauwelijks kon toelaten. Ik heb toen op mijn knieën op de grond gezeten terwijl hij achterover leunend tegen mij aan zat, nog steeds in tranen. Tracy en onze jongste zoon aan zijn zijde om er gewoon voor hem te zijn. Vol liefde. Vol aandacht. We hebben hem helemaal laten voelen hoe welkom hij is. Het was heel bijzonder!

Gisteren had ik een bijzondere ervaring die ik graag wil delen. De dag begon nogal tumultueus, met een botsing tussen mijn oudste zoon en mij. Zijn actie en mijn reactie schrokken ons beiden. Ik was zo gefrustreerd dat ik even het huis uit ben gegaan om mijn gedachten te verzetten. Gelukkig kon Tracy op dat moment de steun voor onze oudste zoon zijn, terwijl ik de ruimte kreeg om tot rust te komen. Die tijd alleen was echt nodig.

Later op de dag hebben we het gesprek met z’n allen weer opgepakt en hebben we elkaar in de armen gesloten. Dat was al een waardevolle stap, maar het mooiste moest nog komen.

We besloten om samen te mediteren en een deelronde te doen. Ondanks dat onze jongste zoon pas vijf is en de oudste tien, deden we een eenvoudige oefening waarbij we om de beurt deelden wat we moeilijk vonden, wat we fijn vonden, en een mooie eigenschap noemden van elk gezinslid en van onszelf. Na deze ronde mediteerden we kort met een bodyscan.

Toen het tijd was om naar bed te gaan, bracht Tracy onze jongste zoon naar zijn kamer. Mijn oudste zoon en ik bleven nog even zitten en deden een bijzondere oefening: we zaten met gesloten ogen tegenover elkaar en zeiden om de beurt: “Als ik ervan uitga dat ik een bijzonder mens ben, dan merk ik…” We vulden dit aan met wat we voelden of wat in ons opkwam.

Deze oefening was al krachtig op zichzelf, maar het samen doen met mijn oudste zoon, vooral na een zo heftige start van de dag, was echt bijzonder. Zijn antwoorden waren hartverwarmend: “Dan voel ik dat ik blij word.” “Dan voel ik dat ik het fijn vind als anderen mij bijzonder vinden.” En hij eindigde met: “Dan voel ik dat ik echt bijzonder ben!” Wauw! ❤️